Idea i choreografia: Karol Miękina Człowiek jako „ostrze strzały ewolucji” znajduje w fenomenie miasta najbardziej adekwatną formę swojej egzystencji w rozwijającym się i zmieniającym świecie; na długo wiąże z miastem (i tylko z nim) ideę postępu, rozkwitu, dobrobytu, szansy jako takiej, choć ciążąca nad nim klątwa i tragiczność, szczególnie jego amoralność i zepsucie, otchłanie otwierające się w nim i kary niebieskie oczekujące go w koncepcjach eschatologicznych, prawie zawsze są zakorzenione w samej wewnętrznej istocie miasta, w jego strukturze.